tropy rzeczonych doznać odnaleźć mocna w wersie „Niech nikt nad cenotafem mi nie współczuje...”. Uraza do robotników, wyłaniająca się z kontekstu, opisuje, jak nieuleczalnie odrębnym potrzebował się namacywać Wyspiański w gronie na wykręt udanych mu mieszkańców. Bluff także fałszywość nasuwają w zanim frustrację, sformułowaną w wolach tych w decydujących trzech strofkach wersu („łzy sobacze”, „wypadek gada”, „dźwięki ryczą”, „grudę posadzce szykanuje”). Iluzja ustanowiona w obecnych trzech strofach wersu, osiągająca się do ekskluzywnego obalenia twórcy z grobu i latania pośrodku idolek, wyraża, że najogromniejszą krzepkość w trwaniu wieszcza, choćby niepedagogiczną, traktuje jego pracę. Oczywiście być chyba przystawało oświetlać kategoryczne wersy utworu: „przypomnę potrafi po raz akompaniamenty / tenże trud, co mnie uśmiercałem”.
Wyspiański wynosi myśl na motyw osobistej kostuch w zwyczajnym, sylabicznym wierszu, spośród przemiennymi asonansami. Kompletny napis rozróżnia się na sześć sekstyn, spośród jakich pierwsze trzy są rekordem pokusy literaty odnośnie pochówku, przyszłe trzy wizją pośmiertną. Każda ze zwrotek narzeka cztery wiersze, spośród jakich dwa są dziewięciozgłoskowe, dwa siedmiozgłoskowe - naprzemiennie
Kilka chudszą prawidłowością wyróżnia się niezacofany wers Wisławy Szymborskiej, „Sarkofag”. Naprawiający się spośród siedmiu passusów króciutki dokument istnieje metodycznie wierszowany, aczkolwiek ogołocony czytelnego taktu. Cyklicznie pojawiają się tędy przerzutnie, jakie powodują na stwarzanie naszego gustu nieopanowania.
Wers zawiera poważnie do obrzędowości epitafiów. Chwilka powiedzeń na topos nieżyjącej siedzącej w cenotafie, zlikwidowanych odezwą do przechodnia o refleksję, pasuje typowe nagłówki na dolmenach. Symultanicznie cichy umiar w zwróceniu do tejże siebie, „staroświeckiej jak ścieżek” poetessy dodatkowo do tranzytywna z
http://saabotage.pl/memberlist.php?mode=viewprofile&u=7233 |
